Coachen in de natuur
Het is natuurlijk een “feestje” als je met een groep coachees een week mag doorbrengen ergens in de natuur. Regelmatig hebben we de gelegenheid om “ergens” met coachklanten te verblijven in een inspirerende (buitenlandse) omgeving.
Zo ook bij dit verhaal.
Vakantie? Of toch werk in uitvoering!
Tijdens onze heenreis hadden we deels een vakantiegevoel en aan de andere kant toch ook het spannende gevoel om het wel “goed” te doen in deze week.
Gelukkig waren we te gast in een voor ons wel heel bekende plaats met twee fantastische gastvrouwen. Bij aankomst overviel ons dan ook het gevoel van “thuiskomen”. Nadat we ons in ons onderkomen hadden geïnstalleerd was het wachten op onze gasten. Die werden in de loop van de dag verwacht en druppelden dan ook een voor een binnen. Allemaal mooie, actieve mensen met hun honden.
De een kwam een beetje schuchter binnen, om zich heen kijkend, niet wetend wat te mogen verwachten; de ander kwam binnen met een houding van “nou, hier ben ik dan! Benieuwd hoe jullie het gaan aanpakken”. En alles wat daartussen zit.
Wat ik wil, dat kan ik!
Elke dag hadden we een vast patroon:
Na het honden uitlaten en ontbijt ging het programma van start
We starten met ademhalingsoefeningen, werken aan je “concept map”, een theoretisch kader over het onderwerp van die dag en daarna, al of niet met gids, aan de wandel.
De natuur, en zeker bergen, zijn echt fantastisch, boordevol metaforen.
De eerste wandeling was niet echt pittig maar als je Oostenrijk niet gewend bent is het even aanpassen. Dit leidde al tot de uitspraak van een van de deelnemers: “wat ik wil, dat kan ik”. Dit mantra heeft de hele week met ons meegelopen.
Wat draag jij met je mee?
Een van de metaforen die we in deze week gebruikten is “wat draag je mee in je rugzak”. Elke deelnemer mocht een blok hout uitzoeken en daar op schrijven wat “in de rug zak zit” en waar je dus “last” van hebt.
Wij, als coaches, hebben ons de hele week verkneukeld over die houtblokken. Fantastisch hoe mensen omgaan met wat ze met zich meedragen.
Voor de een lag het blok bovenop en elke keer als ze maar iets uit haar rugzak wilde hebben werd ze met haar last geconfronteerd. Herhaaldelijk hebben we haar horen verzuchten: “verdorie, dat #$$#@# blok!”
Een ander had het diep in de rugzak weggestoken maar voelde het wel in de rug prikken bij elke stap die er werd gezet.
En zo ging eenieder op zijn eigen wijze met het blok om. Voor ons prachtige aanleidingen voor mooie coach gesprekken.
Wie houdt wie nu voor de gek?
Aan het eind van de week sluiten we de coaching af met een mooi ritueel rondom dat blok hout. Mensen mogen vertellen wat erop staat, hoe ze er mee omgegaan zijn in de loop van de week. Hoeveel en wat er is “opgelost” en wat nog niet.
Uiteindelijk bedanken we het blok voor alles wat het ons geleerd heeft en vertrouwen het, in liefde, toe aan het vuur.
Iedereen komt aan de beurt en mag zijn verhaal doen. Zo ook onze deelneemster Annemarie. Zij stond lachend op en zei: “ik heb jullie de hele week voor de gek gehouden. Het blok ligt al die tijd al op de vensterbank van mijn kamer en jullie hebben niets gemerkt”.
“Waar is je blok nu?” vroegen we haar. “Nog steeds op mijn kamer”, antwoorde ze, nog steeds luid lachend, “die is voor de volgende!”
“Doe je dat vaker?” was onze vraag. “Jouw problemen ergens wegstoppen en dan wachten tot een ander ze oplost?”. Auw!! Die was raak! Je zag dat er iets met haar gebeurde, in een oogwenk flitste de hele week door haar heen. Ze moest er even voor gaan zitten.
“Misschien heb ik mezelf wel meer voor de gek gehouden als jullie”, begon ze een beetje stamelend te praten. “Dit is inderdaad heel herkenbaar, ik wilde in deze week eigenlijk mijn last niet in de ogen kijken. Wel werd ik bij elke wandeling en elke oefening herinnert aan dat blok dat ik op mijn kamer had laten liggen. Maar het idee dat ik jullie tuk had bracht toch weer een glimlach op mijn gezicht. Wat ben ik stom geweest”
“Wil je ons wel vertellen wat er op dat blok staat” vroegen we haar. Inmiddels met betraande ogen vertelde ze haar verhaal en, hoe mooi is dat, samen met de groep hebben we haar blok opgehaald en in liefde aan het vuur overgedragen.
“Goh, wat nog een wijze les op het einde van de week” sprak ze de hele groep toe. “Hier ga ik echt nog wel wat mee doen, straks, thuis, denk ik, misschien……..”
Wij hopen het ook, van harte!