Technisch team

We ontmoeten een team van techneuten in een mooie omgeving. We lijken wel te gast in een boomgaard. De stemming is opperbest, een beetje uitgelaten zelfs. Tijdens de intake hadden we al gehoord dat dit team, dat bestaat uit hoogopgeleide technische mensen, dagelijks bezig is met complexe technische vraagstukken. Ze worden geroemd om hun creatieve “out-of-the-box” oplossingen. De uitdaging waar de teammanager voor staat is het creëren van eenheid in zijn team. Ook hij is een techneut, een die zijn sporen al ruim verdiend heeft, maar niet gewend is aan het leiden van een team.

Voelen….. of logica?

Tijdens de kennismaking vertellen we wat we komen doen vanmiddag, we gaan coachen met honden. De eerste vraag die we stellen is: “welk gevoel hebben jullie bij coachen met honden?”. Het antwoord is veelzeggend: “hey Frank, wij zijn ingenieurs, wij voelen niet”

Okay!, dat wordt een pittig klusje. Hoe gaan jullie je verbinden met elkaar, straks, en nu met de honden als jullie “niets voelen”?. Uhhh, ze moeten het maar doen op onze aanwijzingen, was het antwoord.

Zonder gevoel géén verbinding!

Dus maar snel de eerste oefening ingezet, heel simpel. De opdracht was, loop met de hond aan een slappe lijn een korte route, via de pionnen.

En daar gingen de Ingenieurs die niets voelen, de honden deden heerlijk hun eigen ding, want er was toch geen connectie.
Daarna onze uitleg over connectie, vanuit waarden verbinden. Vindt dus uit wat jij en die andere belangrijk vinden en sluit daarbij aan. Goh, dat was een verschil! Hadden we toch zo maar de indruk dat het kwartje was gevallen.

De andere oefeningen gingen steeds beter en de technici kregen zelfs lol in “verbinden”.

Met….. of tegen elkaar?

Als laatste weer onze estafette oefening, nu werden er twee teams gemaakt zodat ze “tegen elkaar” konden strijden om de beste tijd.

Team 1 had al snel een tactiek bedacht en stond te stuiteren om de oefening uit te voeren. Het ging best wel aardig maar duidelijk te zien was dat nu de “stress” wat hoger werd al het geleerde van eerder deze middag werd “vergeten”. De tijd was aardig maar zeker niet goed te noemen.

Daarna de beurt aan team 2 en tot onze grote verbazing namen de leden van team 1 tactische plaatsen in aan de zijlijn van het parcours. Ze hadden zich bedient uit de hondenbar en lieten duidelijk de koekjes en speeltjes zien. Zo zorgden ze ervoor dat de honden waarmee team 2 de estafette ging lopen steeds uit het parcours kwamen om een koekje of speeltje te scoren.

Bij team 1 hilariteit alom, bij team 2 ergernis omdat ze gesaboteerd werden. En onze honden? Die werden erg afgeleid en wisten niet meer wat er van hen gevraagd werd. Hierdoor ook “stress” bij hen. Een hond liep weg en koos voor zijn plaats in de bus, anderen zochten ons op, daar waar zekerheid was.

We hebben hen gevraagd hoe ze dit vonden, wat voelde team 1 en wat team 2?
Dat werden boeiende en inzicht gevende gesprekken………